บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างสวยงามตามร้านอาหารหรือตามโรงแรมนั้นนอกจากอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ในการรับประทานอาหารแล้ว อีกอย่างหนึ่งที่เรามักจะเห็นทางร้านพับเป็นแบบต่างๆ สวยงามวางตกแต่งบนโตีะอาหารนั้นเขามีไว้ให้สำหรับใช้เป็นผ้ากันเปื้อน ผ้ากันเปื้อนได้ถือกำเนิดขึ้นจากประเทษอังกฤษซึ่งในช่วงสมัยนั้นยังไม่มีการใช้ช้อนส้อมมาเป็นอุปกรณ์ในการตักอาหาร วัฒนธรรมการรับประทานอาหารยังต้องใช้มืออยู่และยุคสมันนั้นผู้ชายชาวอังกฤษส่วนใหญ่จะไว้หนวดเครายาวรุงรัง เมื่อเวลารับประทานอาหารหนวดเคราที่ยาวเฟื้มนั้นก็จะตกลงไปในอาหารทำให้เลอะเทอะไปทั่วทั้งเคราและเสื้อผ้าและด้วยนิสัยของผู้ชายที่เป็นคนง่ายๆไม่ค่อยระมัดระวังในเรื่องของความสะอาด เวลารับประทานอาหารเสร็จก็มักจะอาศัยแขนเสื้อของตัวเองเช็ดปากอยู่เสมอ จึงทำให้เสื้อผ้าสกปรกซักทำความสะอาดยากซึ่งบางครั้งก็อาจซักไม่ออก ผลปรากฎว่าผ้าผืนนั้นไม่เพียงป้องกันเสื้อผ้าเลอะเท่านั้น แต่ยังเป็นการช่วยให้คุณผู้ชายมีผ้าเช็ดปากเพิ่มขึ้นอีกด้วย จึงมีการนำผ้ามาผูกคอไว้เพื่อเป็นผ้ากันเปื้อน
ในภัตตาคารมีผ้ากันเปื้อนที่พับเอาไว้อย่างวิจิตรสวยงามตั้งไว้บนโต๊ะแต่เมื่อกางออกก็เป็นเพียงผ้าสีเรียบ ๆ ผืนหนึ่ง พลอยทำให้รู้สึกว่าไม่อยากจะทำให้มันสกปรก แต่ในความเป็นจริงผ้ากันเปื้อนเป็นสิ่งจำเป็นอย่างหนึ่งต้องใช้อย่างถูกต้องในโอกาสที่ควรใช้หยิบผ้ากันเปื้อนวางบนตักเหนือเข่าเล็กน้อย พับผ้าลงครึ่งหนึ่งหันด้านปลายออกด้านนอกวางไว้เหนือเข่า การผูกไว้ที่คอบ้างที่อกบ้างเป็นวิธีสำหรับเด็กเล็กเท่านั้น ใช้ขอบของผ้าเช็ดริมฝีปากหรือปลายนิ้ว ประโยชน์ของผ้ากันเปื้อนคือการใช้แบบนี้ ถึงแม้ว่าจะเรียกว่าเช็ด แต่ในความจริงก็เพียงแต่ใช้แตะเบา ๆ เท่านั้น นอกจากวิธีนี้แล้วถือว่าเป็นการใช้ที่ไม่ถูกต้อง เมื่อทานเสร็จวางผ้าไว้บนโต๊ะเมื่อลุกออกจากเก้าอี้หลังรับประทานอาหารเสร็จแล้ววางผ้ากันเปื้อนกองไว้บนโต๊ะด้านซ้ายมือเพื่อแสดงว่าใช้เสร็จแล้วไม่ต้องพับให้เรียบร้อย http://www.ผ้ากันเปื้อน.com/